Άλλη μια χρονιά φτάνει στο τέλος της…. Άλλη μια χρονιά γεμάτη εκπλήξεις, συγκίνηση, χαρά, αγάπη, γέλιο, θλίψη, πόνο…. Μέσα σε όλα αυτά τα συναισθήματα, κάπου-κάπου βλέπω και εγώ τον εαυτό μου, από τότε που ήμουν και εγώ παιδί… και πολλές φορές αναρωτιόμουν αν νοιώθουν και άλλα παιδιά όπως και εγώ γέλιο, χαρά ή λύπη… Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ναι, και άλλα παιδιά όπως και εγώ είχαμε τα ίδια συναισθήματα, η διαφορά μας βρισκόταν στην αιτία… κάποια παιδιά χαίρονται επειδή αγόρασαν ένα καινούργιο παιχνίδι, άλλα επειδή τους πήραν κάποιο δώρο, άλλα επειδή έπαιζαν ασταμάτητα, άλλα διότι βρήκαν φίλους, άλλα επειδή κατοικούν με τις οικογένειες τους και άλλα για άλλους λόγους... Υπάρχουν όμως και παιδιά που χαίρονται επειδή βρήκαν ανθρώπους να τα αγαπούν και να τα φροντίζουν, όπως τα παιδιά από το «Χαμόγελο του Παιδιού».
Τα παιδιά του «Χαμόγελου» επισκεφθήκαμε (για πολλοστή φορά κάποιοι από εμάς) μια ομάδα 20 νέων Γυμνασίου-Λυκείου των συνάξεων της ευρύτερης συντροφιάς Ευπαλίου στις 28-12-2016 στο σπίτι τους στην Αρχαία Κόρινθο. Παρά το τσουχτερό κρύο δεν πτοηθήκαμε! Μπήκαμε όσοι χωρέσαμε στο «μυστήριο» μαύρο βανάκι με τα μαύρα παράθυρα και στα άλλα αυτοκίνητα με οδηγούς τους πατέρες Αυγουστίνο και Γρηγόριο και Δημήτρη και πήγαμε με ζωντάνια και κέφι να παίξουμε. Τι κάναμε λοιπόν;Διασκεδάσαμε όλοι πατέρες και παιδιά, με χαρά με κέφι και αγνότητα, άδολα με την ψυχή μας τις δυο ώρες που βρισκόμασταν εκεί! Χαρήκαμε με όλη μας την καρδιά! Παίξαμε, τραγουδήσαμε, διαγωνιστήκαμε, χορέψαμε, εκτονωθήκαμε, μέχρι και στο γήπεδο πήγαμε αλλά μάς έκοψε το κρύο... Και τα παιδιά μάς αποδέχθηκαν χαμογελαστά με καλοσύνη και χαρά, αν και οι περισσότεοι δεν γνωριζόμασταν. (Σταυρούλα, μεταξύ μας έσκισες!) Στο παιχνίδι ξεδιπλώθηκε η χαρά και η κοινή συνισταμένη όλων μας. Μήπως τελικά το παιχνίδι είναι ένας τρόπος γνωριμίας των παιδιών που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους;;; Λες;;; Δεν έμεινε ιδιαίτερος χρόνος για κουβέντα, αλλά γνωριστήκαμε λίγο ή πολύ ο καθένας μας και ανταλλάξαμε τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας. Η συνέχεια στο fb...
Τους αποχωριστήκαμε πολύ δύσκολα, κάπως αμήχανα και ίσως «βίαια» γιατί η ώρα περνούσε γρήγορα και έπρεπε να αποχωριστούμε... Νοιώθαμε όλοι μας πως εκεί κατοικούν ενδιαφέροντα, αξιόλογα πρόσωπα, εικόνες Θεού θα έλεγε ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, που μας σκέφτονται και πώς ελπίζουν να ξαναειδωθούμε στο κοντινό μέλλον! Ολοι μας νοιώσαμε μια αγκαλιά που δεν σε αγγίζει με τα χέρια, δε σου μιλάει με ωραία λόγια, αλλά σε αγκαλιάζει με την ψυχή και την καρδιά... Λες να μιλούν και οι ψυχές μεταξύ τους;;; Σίγουρα ΝΑΙ!
Ίσως σε κάποια παιδιά δεν λείπει η στέγη, η οικογένεια, το φαγητό, το παιχνίδι, το γέλιο, η μόρφωση κ.λπ., κ.λπ. ίσως όμως περισσότερο από όλους... τους λείπεις Εσύ Χριστέ μου. Διότι ακόμα δεν Σε γνώρισαν, δεν γνώρισαν το άπειρο μέτρο της Αγάπης και της Ελπίδας Σου που φέρνει χαμόγελο, κουράγιο και δύναμη σε κάθε δύσκολη στιγμή και είναι αλήθεια Θεέ μου, πως ποτέ δεν αντίκρυσα κάτι ομορφότερο στη ζωή μου, από το χαμόγελο ενός παιδιού!...
Μακάρι να είχαν όλα τα παιδιά του κόσμου την ευκαιρία να Σε γνωρίσουν, να μάθουν πόσο πολύ τα αγαπάς, πως κάθε στιγμή το βλέμμα Σου είναι πάνω τους και τα προσέχεις, να μάθουν πως Εσύ είσαι πολύ πιο στοργικός και από μητέρα και από πατέρα...
ΥΓ.1 Το Χαμόγελο του Παιδιού ιδρύθηκε το 1995 έπειτα από την επιθυμία που εξέφρασε λίγο πριν φύγει από τη ζωή ο 10χρόνος Ανδρέας Γιαννόπουλος να δημιουργηθεί ένας σύλλογος για να έχουν όλα τα παιδιά την αγάπη, την στοργή, το ενδιαφέρον που τους αξίζει! Και η επιθυμία έγινε πραγματικότητα μέσω του πατέρα του Κων/νου Γιαννόπουλου.
ΥΓ.2 Ήταν έντονη η απουσία των μικρών φίλων μας τα οποία δεν μπόρεσαν να παραστούν λόγω υποχρέωσης! Παιδιά μας λείψατε!!!!
Από το Γραφείο Νεότητας
πατέρας Αυγουστίνος
https://www.facebook.com/GrNeF/posts/229740204143730