Γραμμένο από την Γκιόκα Φλάβια
Γαλιλαία, 21 -27 Αυγούστου 2018
Λίγο Background story
Κάθομαι αμέριμνη στο σαλόνι μου όταν ξαφνικά ακούω έναν ήχο από το κινητό μου, το παίρνω στα χέρια μου και βλέπω ένα μήνυμα από το Μαράκι, «χμ» σκέφτηκα, «συνήθως δε μου στέλνει τόσο αργά». Γεμάτη περιέργεια και προσμονή ανοίγω το μήνυμα για να δω τι μου έγραφε∙ έλεγε κάτι για μία κατασκήνωση, Γαλιλαία λεγόταν, αυτόματα σκέφτηκα ότι εγώ δεν έχω πάει ποτέ μου κατασκήνωση, πόσο μάλλον σε χριστιανική. Δεν ήμουν και τόσο σίγουρη αν ήταν καλή ιδέα αλλά είπα στη Μαρία ότι θα το σκεφτώ και το σκέφτηκα, θυμάμαι έλεγα στον εαυτό μου «καιρός να ζήσω μία νέα περιπέτεια με πυξίδα το άγνωστο». Η ημέρα της αναχώρησης έφτασε, ένα κομμάτι μου ήταν ενθουσιασμένο για το ταξίδι αυτό, το άλλο λιγάκι ανήσυχο καθώς δεν ήμουν και απόλυτα σίγουρη για το πως θα τα παιρνούσα. Χωρίς να θέλω να κάνω spoiler το τέλος της ιστορίας αλλά ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις της ζωής μου.
Τρίτη (27/8/18)
Η πρώτη μέρα στην κατασκήνωση. Φτάνουμε με τη Μαρία και αντικρίζουμε για πρώτη φορά τη Γαλιλαία, θυμάμαι ότι αμέσως ένιωσα να με κατακλύζει ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, το είπα στη φίλη μου και εκείνη χαμογέλασε συμφωνόντας. Το πρώτο άτομο που μας υποδέχτηκε ήταν η Μαιρόνικα, η ευγένειά της και ο γλυκός τρόπος συμπεριφοράς της με έκαναν να αισθανθώ σαν το σπίτι μου∙ αφού τακτοποιηθήκαμε στους θαλάμους ήταν καιρός για εξερεύνηση. Η θέα ήταν κάτι το εξωπραγματικό, σαν να είχα προσγειωθεί στην παραμυθοχώρα, τα δέντρα και το βουνό σε μάγευαν, ανέπνεα τόσο καθαρό αέρα που ήταν λες και με κάθε ανάσα άφηνα όλες τις έγνοιες πίσω μου, επίσης η θερμή υποδοχή των υπόλοιπων ατόμων συμπλήρωσε υπέροχα το σκηνικό. Αφού μαζευτήκαμε όλοι στην καφετέρια ήταν καιρός για τα παιχνίδια γνωριμίας, τα οποία βοήθησαν να γνωριστούμε λίγο καλύτερα μεταξύ μας, να διασκεδάσουμε και να γελάσουμε με τη καρδιά μας. Όταν συστήθηκα για πρώτη φορά με τον πάτερ Αυγουστίνο μου είχε προκαλέσει εντύπωση το πόσο πνευματώδης ήταν και η συμπαθειά μου για εκείνον ήταν αναπόφευκτη. Εκείνη τη μέρα ήταν και η πρώτη γνωριμία με τον πάτερ Νεκτάριο, λιγάκι πιο αυστηρός εκείνος, αλλά ο λόγος του ήταν ορθός και προσεγμένος. Αρχίζει να σκοτεινιάζει , ο ήλιος βασιλεύει και παραχωρεί τη θέση του στη μαγνητική σελήνη, από κάτω της εμείς είχαμε μαζευτεί στην καφετέρια για να ευθυμήσουμε με διάφορα παιχνίδια-δοκιμασίες που μας χάρισαν απίστευτο γέλιο αλλά και αγωνία. Κάπως έτσι η πρώτη μέρα στη κατασκήνωση έφτασε στο τέλος της, μία χορταστική μέρα που μου δώρισε μοναδικές αναμνήσεις.
Τετάρτη (22/8/18)
Ξυπνάμε με τον ήχο χορευτικής μουσικής, το πρωινό ξύπνημα για πολλούς δεν είναι κάτι εύκολο αλλά στη Γαλιλαία μου φαινόταν (σχεδόν χαχα) ευχάριστο γιατί ήξερα ότι θα ακολουθήσει μία ξεχωριστή μέρα. Φτάνουμε στο μοναστήρι (δύο βήματα από την κατασκήνωση) για να προσκυνήσουμε, ένα μέρος που το αγάπησα από τη πρώτη ματιά, καθώς τα πάντα γύρω του σου χάριζαν μία χαλαρωτική επίδραση. Κατά το απογευματάκι μας ανακοινώνει η Μαιρόνικα ότι θα επισκεφτούμε το γυναικείο μοναστήρι (περίπου 2 χλμ από την κατασκήνωση) όπου εκεί θα μας μιλήσει η γερόντισα. Με το που αντικρίζω το μοναστήρι και εξαπλώνεται μπροστά στα μάτια μου η απίθανη αυτή ομορφιά είναι σαν να σταματάω να σκέφτομαι και απλά χαζεύω τελείως απορροφημένη τη θέα ώσπου ακούω αιφνιδιαστικά τη φωνή της Μαιρόνικας που μας έλεγε να ανεβούμαι πάνω και ξαφνικά είναι σαν ξυπνάω από όνειρο. Για τα λόγια που μας είπε η γερόντισα δεν υπάρχουν αρκετά θετικά επίθετα για να τα χαρακτηρίσουν, κάποια άτομα έχουν ένα φυσικό χάρισμα που τους επιτρέπει να μαγεύουν με τις κουβέντες τους κάθε καρδιά, ακόμα και μπερδεμένες , ραγισμένες καρδιές που ψάχνουν με μανία να στραφούν προς το φως και να ξεφύγουν επιτέλους από το σκοτάδι. Λένε ότι το πιο δύσκολο βήμα είναι πάντα το πρώτο, εγώ πιστεύω πως τα λόγια της είναι σαν να έσπασαν την αλυσίδα που σε κρατούσε αιχμάλωτο σε έναν λάθος εαυτό και σου δίνει την πρώτη ώθηση προς τη φωτεινή κατεύθυνση. Η μέρα αυτή τελέιωσε με τον καλύτερο τρόπο και φυσικά αναφέρομαι στη βραδινή πεζοπορία με φόντο τα αστέρια, τα οποία σε μία πόλη χάνονται και ο ουρανός μοιάζει τόσο μοναχικός, αλλά όχι εδώ, όχι στη Γαλιλαία.
Πέμπτη (23/8/18)
Στις 23/8 ήταν τα εννιάμερα της Παναγίας μας και εκείνη τη μέρα κανονίστηκε η εκδρομή μας, ο ενθουσιασμός όλων μας ήταν ολοφάνερος, τον έβλεπες σκορπισμένο στα χαμογελά μας. Πρώτη στάση το Γαλαξίδι, το οποίο το παρομοίωσα με νησάκι, ένα ωραιότατο μέρος στο οποίο περάσαμε όμορφα και χαλαρώσαμε πίνοντας μίλκ σέικ φράουλα και καφέδες. Η ώρα πέρασε γρήγορα και ξαναμπήκαμε όλοι στο κτέλ με σκοπό να φτάσουμε στο δεύτερο προορισμό μας, στο Στείρι Βοιωτίας και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι δε γινόταν να αντικρίσω κάτι πιο αριστουργηματικό από αυτά που είχα ήδη δει αλλά να που έκανα λάθος γιατί το τοπίο αυτό ήταν ένα όνειρο, θα μπορούσα να το κοιτάω ώρες ολόκληρες και είμαι βέβαιη πως δε θα έπληττα ποτέ. Όσο για την Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά πιστεύω πως μία λέξη αντιπροσωπεύει τα συναισθηματά μου «δέος», γιατί δεν είναι δυνατόν να μη νιώσει κανείς δέος πατώντας το πόδι του στον ιερό αυτό χώρο. Πολύ γρήγορα έφτασε και το μεσημεράκι και μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο προαύλιο για να απολαύσουμε το γευστικό γεύμα μας. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγουμε, δε μπορούσα να ξεκολλήσω από το μέρος αυτό αλλά δυστυχώς έπρεπε. Τελευταίος σταθμός στο ταξίδι μας η Λιβαδειά. Σε εκείνο το μέρος βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες στα πανέμορφα νερά του χωριού και κάτσαμε να κατασταλάξουμε σε καφετέριες. Λες και ο χρόνος κύλισε μέσα σε μία στιγμή ξαναβρεθήκαμε στο κτελ για να γυρίσουμε πίσω στη κατασκήνωση. Ο χώρος του κτέλ γέμισε με τραγούδια και παλαμάκια κάνοντας τις ώρες του γυρισμού να περάσουν αβίαστα. Θα περίμενε κανείς ότι κάπου εδώ θα έληγε και αυτή η μέρα αλλά όχι, ο πάτερ Αυγουστίνος είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του, προφανώς του είχαμε δώσει την εντύπωση ότι ήμαστε σούπερ-ήρωες με ανοσία στη κούραση γιατί μας ετοίμασε αγώνες, αλλά χαλάλι η κούραση γιατί με το που άρχισε να με παρασέρνει το κλίμα του παιχνιδιού η κούραση πήγε περίπατο.
Παρασκευή (24/8/18)
Και κάπως έτσι χωρίς να το καταλάβω έφτασε και η Παρασκευή, πολύ γρήγορα κυλάει ο χρόνος στη Γαλιλαία, ούτε που τον καταλαβαίνεις. Έτσι είναι ο χρόνος, εκεί που θες να περάσει γρήγορα είναι σαν να κολλάνε οι δείκτες του ρολογιού και εκεί που θες κάτι να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, κυλάει σαν αστραπή. Σήμερα ήρθε να μας μιλήσει και ένας ξεχωριστός καλεσμένος, ο πάτερ Δαβίδ, όλοι μας τον ακούγαμε προσεχτικά και με ευλάβεια, τα λόγια του κούρνιασαν στη ψυχή μου και με βοήθησαν να ξεδιαλύνω κάποιες καταστάσεις στο μυαλό μου. Να μη ξεχάσω να αναφέρω ότι και το μεσημεριανό μας ήταν ιδιαίτερο, μας φιλοξένησε η γερόντισα και δε χόρτασε μόνο το στομάχι μας αλλά και το πνεύμα καθώς το φαγητό συνοδευόταν και με διάβασμα από τις μοναχές. Έπειτα εμείς τα κορίτσια γυρίσαμε στην κατασκήνωση όπου ξεκουραστήκαμε για να γεμίσουμε μπαταρίες και να είμαστε σε ετοιμότητα για τις απογευματινές δραστηριότητες. Το απόγευμα παίξαμε dodge ball και μετά πήγαμε και για λίγο ping pong με τη Μαρία (η Μαρία έπαιζε, εγώ προσπαθούσα να μάθω ). Και αυτή η μέρα πέρασε διασκεδαστικά και έπεσα στο κρεβάτι μου αναμένοντας με χαρα την επόμενη.
Σάββατο (25/8/18)
Να που ήρθε και το Σάββατο, γρήγορα-γρήγορα λες και το κυνηγούσε κάποιος και το άτιμο έτρεχε να προφτάσει. Στη διάρκεια των ημερών που πέρασαν κατάφερα να δεθώ ουσιαστικά με αυτό το μέρος και τους ανθρώπους του και με λύπη σκεφτόμουν πως αύριο θα είναι η τελευταία μέρα. Μην προτρέχουμε όμως, ακόμα δεν σας αποκάλυψα τα τόπ γεγονόντα τα οποία συνέβησαν το Σάββατο.
Γεγονός νούμερο 1: Το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού, ένα παιχνίδι το οποίο ανυπομονούσαμε να παίξουμε. Χωριστήκαμε σε ομάδες, η κάθε μία βρήκε έναν τίτλο που να την αντιπροσωπεύει ( ο τίτλος που βρήκαμε στην ομάδα την οποία ανήκα και εγώ ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικός, «Οι πεντάμορφες και τα τέρατα», μη με παρεξηγήσουν τα αγόρια γιατί φυσικά και αστειεύομαι). Στίψαμε το μυαλό μας για να απαντήσουμε στους γρίφους, τρέξαμε, μέχρι και ολόκληρη θεατρική παράσταση δημιουργήσαμε ( η οποία παράσταση για δράμα ξεκίνησε αλλά με τόσο γέλιο που ρίξαμε ίσως να κατέληξε και κωμωδία).
Γεγονός νούμερο 2: Και ποιος θα ξεχάσει τη βραδιά α λα Voice που οργανώσαμε το βράδυ στην καφετέρια ; Ολόκληρη υπερπαραγωγή ήταν. Ο κάθε κριτής είχε το δικό του στύλ και χαρακτήρα και συμπλήρωναν μοναδικά ο ένας τον άλλον προσδίδοντας στο show την ιδανική ατμόσφαιρα. Οι stars της βραδιάς ήταν φυσικά οι διαγωνιζόμενοι, άλλοι μας συγκίνησαν, άλλοι μας χάρισαν στιγμές γέλιου, κοινός παρανομαστής όλων τους ήταν η λάμψη και το κέφι τους.
Χωρίς να το θέλουμε έφυγε και αυτή η μέρα και πλέον μας είχε μείνει μόνο μία.
Κυριακή (26/8/18)
Η τελευταία μέρα. Σηκωθήκαμε , πήγαμε στην εκκλησία για να παρευρεθούμε στην πρωινή λειτουργία και μετά για πρωινό όπου μας περίμενε λαχταριστή μερέντα. Σήμερα η μέρα προβλεπόταν πιο χαλαρή. Στην καφετέρια άλλοι έκαναν συζητήσεις, άλλοι έπαιζαν επιτραπέζια, άλλοι διάβαζαν και άλλοι κοιτούσαν απορροφημένοι το πράσινο βυθισμένοι στη σκέψη τους. Η ώρα πέρασε και το βραδινό φαγητό ήταν σπέσιαλ περίπτωση, κοντοσούβλι, ψητό κοτόπουλο, πατάτες και δε συμμαζεύεται, όλα τους νοστιμότατα. Μετά το φαγητό ακολούθησε (όπως επιβάλλεται κιόλας ) τρελό γλέντι, όσοι χόρεψαν πραγματικά τα έδωσαν όλα. Η βραδιά εκτός από γλέντι είχε και τις συγκινητικές τις στιγμές, τα βίντεο που παρακολουθήσαμε, ο αποχαιρετισμός , έδωσαν μία γλυκόπικρη χροιά στην ατμόσφαιρα. Η πανσέληνος, το ολόγιομο φεγγάρι όπως γράφουν και οι λογοτέχνες στόλισε τον ουρανό με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο και χάρισε στη βραδιά μας μία μελαγχολική νότα. Έτσι πέρασε και η μέρα αυτή, γεμάτη από συναισθήματα, γέλια αλλά και δάκρυα γιατί πρέπει να είσαι πολύ τυχερός στη ζωή σου για να έχεις κάτι που κάνει τον αποχαιρετισμό τόσο δύσκολο.
Επίλογος
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι δε λένε; Μπορεί η φράση να είναι κλισέ αλλά όπως όλα τα κλισέ αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. Δε ξέρω τι άλλο έχει μείνει να γράψω, και όπως και να έχει είναι κάποια συναισθήματα και στιγμές που δε μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις σε ένα χαρτί, ίσως έτσι χάνουν και λίγο από το νοημά τους ακριβώς επειδή δε μπορείς να βρεις αρκετά δυνατά επίθετα για να τις περιγράψεις. Ευχαριστώ όλους για τις υπέροχες αυτές μέρες που αν και ήταν λίγες με δίδαξαν πράγματα που δε θα ξεχάσω ποτέ.
Λίγο Background story
Κάθομαι αμέριμνη στο σαλόνι μου όταν ξαφνικά ακούω έναν ήχο από το κινητό μου, το παίρνω στα χέρια μου και βλέπω ένα μήνυμα από το Μαράκι, «χμ» σκέφτηκα, «συνήθως δε μου στέλνει τόσο αργά». Γεμάτη περιέργεια και προσμονή ανοίγω το μήνυμα για να δω τι μου έγραφε∙ έλεγε κάτι για μία κατασκήνωση, Γαλιλαία λεγόταν, αυτόματα σκέφτηκα ότι εγώ δεν έχω πάει ποτέ μου κατασκήνωση, πόσο μάλλον σε χριστιανική. Δεν ήμουν και τόσο σίγουρη αν ήταν καλή ιδέα αλλά είπα στη Μαρία ότι θα το σκεφτώ και το σκέφτηκα, θυμάμαι έλεγα στον εαυτό μου «καιρός να ζήσω μία νέα περιπέτεια με πυξίδα το άγνωστο». Η ημέρα της αναχώρησης έφτασε, ένα κομμάτι μου ήταν ενθουσιασμένο για το ταξίδι αυτό, το άλλο λιγάκι ανήσυχο καθώς δεν ήμουν και απόλυτα σίγουρη για το πως θα τα παιρνούσα. Χωρίς να θέλω να κάνω spoiler το τέλος της ιστορίας αλλά ήταν από τις καλύτερες αποφάσεις της ζωής μου.
Τρίτη (27/8/18)
Η πρώτη μέρα στην κατασκήνωση. Φτάνουμε με τη Μαρία και αντικρίζουμε για πρώτη φορά τη Γαλιλαία, θυμάμαι ότι αμέσως ένιωσα να με κατακλύζει ένα πολύ όμορφο συναίσθημα, το είπα στη φίλη μου και εκείνη χαμογέλασε συμφωνόντας. Το πρώτο άτομο που μας υποδέχτηκε ήταν η Μαιρόνικα, η ευγένειά της και ο γλυκός τρόπος συμπεριφοράς της με έκαναν να αισθανθώ σαν το σπίτι μου∙ αφού τακτοποιηθήκαμε στους θαλάμους ήταν καιρός για εξερεύνηση. Η θέα ήταν κάτι το εξωπραγματικό, σαν να είχα προσγειωθεί στην παραμυθοχώρα, τα δέντρα και το βουνό σε μάγευαν, ανέπνεα τόσο καθαρό αέρα που ήταν λες και με κάθε ανάσα άφηνα όλες τις έγνοιες πίσω μου, επίσης η θερμή υποδοχή των υπόλοιπων ατόμων συμπλήρωσε υπέροχα το σκηνικό. Αφού μαζευτήκαμε όλοι στην καφετέρια ήταν καιρός για τα παιχνίδια γνωριμίας, τα οποία βοήθησαν να γνωριστούμε λίγο καλύτερα μεταξύ μας, να διασκεδάσουμε και να γελάσουμε με τη καρδιά μας. Όταν συστήθηκα για πρώτη φορά με τον πάτερ Αυγουστίνο μου είχε προκαλέσει εντύπωση το πόσο πνευματώδης ήταν και η συμπαθειά μου για εκείνον ήταν αναπόφευκτη. Εκείνη τη μέρα ήταν και η πρώτη γνωριμία με τον πάτερ Νεκτάριο, λιγάκι πιο αυστηρός εκείνος, αλλά ο λόγος του ήταν ορθός και προσεγμένος. Αρχίζει να σκοτεινιάζει , ο ήλιος βασιλεύει και παραχωρεί τη θέση του στη μαγνητική σελήνη, από κάτω της εμείς είχαμε μαζευτεί στην καφετέρια για να ευθυμήσουμε με διάφορα παιχνίδια-δοκιμασίες που μας χάρισαν απίστευτο γέλιο αλλά και αγωνία. Κάπως έτσι η πρώτη μέρα στη κατασκήνωση έφτασε στο τέλος της, μία χορταστική μέρα που μου δώρισε μοναδικές αναμνήσεις.
Τετάρτη (22/8/18)
Ξυπνάμε με τον ήχο χορευτικής μουσικής, το πρωινό ξύπνημα για πολλούς δεν είναι κάτι εύκολο αλλά στη Γαλιλαία μου φαινόταν (σχεδόν χαχα) ευχάριστο γιατί ήξερα ότι θα ακολουθήσει μία ξεχωριστή μέρα. Φτάνουμε στο μοναστήρι (δύο βήματα από την κατασκήνωση) για να προσκυνήσουμε, ένα μέρος που το αγάπησα από τη πρώτη ματιά, καθώς τα πάντα γύρω του σου χάριζαν μία χαλαρωτική επίδραση. Κατά το απογευματάκι μας ανακοινώνει η Μαιρόνικα ότι θα επισκεφτούμε το γυναικείο μοναστήρι (περίπου 2 χλμ από την κατασκήνωση) όπου εκεί θα μας μιλήσει η γερόντισα. Με το που αντικρίζω το μοναστήρι και εξαπλώνεται μπροστά στα μάτια μου η απίθανη αυτή ομορφιά είναι σαν να σταματάω να σκέφτομαι και απλά χαζεύω τελείως απορροφημένη τη θέα ώσπου ακούω αιφνιδιαστικά τη φωνή της Μαιρόνικας που μας έλεγε να ανεβούμαι πάνω και ξαφνικά είναι σαν ξυπνάω από όνειρο. Για τα λόγια που μας είπε η γερόντισα δεν υπάρχουν αρκετά θετικά επίθετα για να τα χαρακτηρίσουν, κάποια άτομα έχουν ένα φυσικό χάρισμα που τους επιτρέπει να μαγεύουν με τις κουβέντες τους κάθε καρδιά, ακόμα και μπερδεμένες , ραγισμένες καρδιές που ψάχνουν με μανία να στραφούν προς το φως και να ξεφύγουν επιτέλους από το σκοτάδι. Λένε ότι το πιο δύσκολο βήμα είναι πάντα το πρώτο, εγώ πιστεύω πως τα λόγια της είναι σαν να έσπασαν την αλυσίδα που σε κρατούσε αιχμάλωτο σε έναν λάθος εαυτό και σου δίνει την πρώτη ώθηση προς τη φωτεινή κατεύθυνση. Η μέρα αυτή τελέιωσε με τον καλύτερο τρόπο και φυσικά αναφέρομαι στη βραδινή πεζοπορία με φόντο τα αστέρια, τα οποία σε μία πόλη χάνονται και ο ουρανός μοιάζει τόσο μοναχικός, αλλά όχι εδώ, όχι στη Γαλιλαία.
Πέμπτη (23/8/18)
Στις 23/8 ήταν τα εννιάμερα της Παναγίας μας και εκείνη τη μέρα κανονίστηκε η εκδρομή μας, ο ενθουσιασμός όλων μας ήταν ολοφάνερος, τον έβλεπες σκορπισμένο στα χαμογελά μας. Πρώτη στάση το Γαλαξίδι, το οποίο το παρομοίωσα με νησάκι, ένα ωραιότατο μέρος στο οποίο περάσαμε όμορφα και χαλαρώσαμε πίνοντας μίλκ σέικ φράουλα και καφέδες. Η ώρα πέρασε γρήγορα και ξαναμπήκαμε όλοι στο κτέλ με σκοπό να φτάσουμε στο δεύτερο προορισμό μας, στο Στείρι Βοιωτίας και συγκεκριμένα στην Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι δε γινόταν να αντικρίσω κάτι πιο αριστουργηματικό από αυτά που είχα ήδη δει αλλά να που έκανα λάθος γιατί το τοπίο αυτό ήταν ένα όνειρο, θα μπορούσα να το κοιτάω ώρες ολόκληρες και είμαι βέβαιη πως δε θα έπληττα ποτέ. Όσο για την Ιερά Μονή του Οσίου Λουκά πιστεύω πως μία λέξη αντιπροσωπεύει τα συναισθηματά μου «δέος», γιατί δεν είναι δυνατόν να μη νιώσει κανείς δέος πατώντας το πόδι του στον ιερό αυτό χώρο. Πολύ γρήγορα έφτασε και το μεσημεράκι και μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο προαύλιο για να απολαύσουμε το γευστικό γεύμα μας. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγουμε, δε μπορούσα να ξεκολλήσω από το μέρος αυτό αλλά δυστυχώς έπρεπε. Τελευταίος σταθμός στο ταξίδι μας η Λιβαδειά. Σε εκείνο το μέρος βγάλαμε άπειρες φωτογραφίες στα πανέμορφα νερά του χωριού και κάτσαμε να κατασταλάξουμε σε καφετέριες. Λες και ο χρόνος κύλισε μέσα σε μία στιγμή ξαναβρεθήκαμε στο κτελ για να γυρίσουμε πίσω στη κατασκήνωση. Ο χώρος του κτέλ γέμισε με τραγούδια και παλαμάκια κάνοντας τις ώρες του γυρισμού να περάσουν αβίαστα. Θα περίμενε κανείς ότι κάπου εδώ θα έληγε και αυτή η μέρα αλλά όχι, ο πάτερ Αυγουστίνος είχε άλλα σχέδια στο μυαλό του, προφανώς του είχαμε δώσει την εντύπωση ότι ήμαστε σούπερ-ήρωες με ανοσία στη κούραση γιατί μας ετοίμασε αγώνες, αλλά χαλάλι η κούραση γιατί με το που άρχισε να με παρασέρνει το κλίμα του παιχνιδιού η κούραση πήγε περίπατο.
Παρασκευή (24/8/18)
Και κάπως έτσι χωρίς να το καταλάβω έφτασε και η Παρασκευή, πολύ γρήγορα κυλάει ο χρόνος στη Γαλιλαία, ούτε που τον καταλαβαίνεις. Έτσι είναι ο χρόνος, εκεί που θες να περάσει γρήγορα είναι σαν να κολλάνε οι δείκτες του ρολογιού και εκεί που θες κάτι να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται, κυλάει σαν αστραπή. Σήμερα ήρθε να μας μιλήσει και ένας ξεχωριστός καλεσμένος, ο πάτερ Δαβίδ, όλοι μας τον ακούγαμε προσεχτικά και με ευλάβεια, τα λόγια του κούρνιασαν στη ψυχή μου και με βοήθησαν να ξεδιαλύνω κάποιες καταστάσεις στο μυαλό μου. Να μη ξεχάσω να αναφέρω ότι και το μεσημεριανό μας ήταν ιδιαίτερο, μας φιλοξένησε η γερόντισα και δε χόρτασε μόνο το στομάχι μας αλλά και το πνεύμα καθώς το φαγητό συνοδευόταν και με διάβασμα από τις μοναχές. Έπειτα εμείς τα κορίτσια γυρίσαμε στην κατασκήνωση όπου ξεκουραστήκαμε για να γεμίσουμε μπαταρίες και να είμαστε σε ετοιμότητα για τις απογευματινές δραστηριότητες. Το απόγευμα παίξαμε dodge ball και μετά πήγαμε και για λίγο ping pong με τη Μαρία (η Μαρία έπαιζε, εγώ προσπαθούσα να μάθω ). Και αυτή η μέρα πέρασε διασκεδαστικά και έπεσα στο κρεβάτι μου αναμένοντας με χαρα την επόμενη.
Σάββατο (25/8/18)
Να που ήρθε και το Σάββατο, γρήγορα-γρήγορα λες και το κυνηγούσε κάποιος και το άτιμο έτρεχε να προφτάσει. Στη διάρκεια των ημερών που πέρασαν κατάφερα να δεθώ ουσιαστικά με αυτό το μέρος και τους ανθρώπους του και με λύπη σκεφτόμουν πως αύριο θα είναι η τελευταία μέρα. Μην προτρέχουμε όμως, ακόμα δεν σας αποκάλυψα τα τόπ γεγονόντα τα οποία συνέβησαν το Σάββατο.
Γεγονός νούμερο 1: Το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού, ένα παιχνίδι το οποίο ανυπομονούσαμε να παίξουμε. Χωριστήκαμε σε ομάδες, η κάθε μία βρήκε έναν τίτλο που να την αντιπροσωπεύει ( ο τίτλος που βρήκαμε στην ομάδα την οποία ανήκα και εγώ ήταν απόλυτα αντιπροσωπευτικός, «Οι πεντάμορφες και τα τέρατα», μη με παρεξηγήσουν τα αγόρια γιατί φυσικά και αστειεύομαι). Στίψαμε το μυαλό μας για να απαντήσουμε στους γρίφους, τρέξαμε, μέχρι και ολόκληρη θεατρική παράσταση δημιουργήσαμε ( η οποία παράσταση για δράμα ξεκίνησε αλλά με τόσο γέλιο που ρίξαμε ίσως να κατέληξε και κωμωδία).
Γεγονός νούμερο 2: Και ποιος θα ξεχάσει τη βραδιά α λα Voice που οργανώσαμε το βράδυ στην καφετέρια ; Ολόκληρη υπερπαραγωγή ήταν. Ο κάθε κριτής είχε το δικό του στύλ και χαρακτήρα και συμπλήρωναν μοναδικά ο ένας τον άλλον προσδίδοντας στο show την ιδανική ατμόσφαιρα. Οι stars της βραδιάς ήταν φυσικά οι διαγωνιζόμενοι, άλλοι μας συγκίνησαν, άλλοι μας χάρισαν στιγμές γέλιου, κοινός παρανομαστής όλων τους ήταν η λάμψη και το κέφι τους.
Χωρίς να το θέλουμε έφυγε και αυτή η μέρα και πλέον μας είχε μείνει μόνο μία.
Κυριακή (26/8/18)
Η τελευταία μέρα. Σηκωθήκαμε , πήγαμε στην εκκλησία για να παρευρεθούμε στην πρωινή λειτουργία και μετά για πρωινό όπου μας περίμενε λαχταριστή μερέντα. Σήμερα η μέρα προβλεπόταν πιο χαλαρή. Στην καφετέρια άλλοι έκαναν συζητήσεις, άλλοι έπαιζαν επιτραπέζια, άλλοι διάβαζαν και άλλοι κοιτούσαν απορροφημένοι το πράσινο βυθισμένοι στη σκέψη τους. Η ώρα πέρασε και το βραδινό φαγητό ήταν σπέσιαλ περίπτωση, κοντοσούβλι, ψητό κοτόπουλο, πατάτες και δε συμμαζεύεται, όλα τους νοστιμότατα. Μετά το φαγητό ακολούθησε (όπως επιβάλλεται κιόλας ) τρελό γλέντι, όσοι χόρεψαν πραγματικά τα έδωσαν όλα. Η βραδιά εκτός από γλέντι είχε και τις συγκινητικές τις στιγμές, τα βίντεο που παρακολουθήσαμε, ο αποχαιρετισμός , έδωσαν μία γλυκόπικρη χροιά στην ατμόσφαιρα. Η πανσέληνος, το ολόγιομο φεγγάρι όπως γράφουν και οι λογοτέχνες στόλισε τον ουρανό με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο και χάρισε στη βραδιά μας μία μελαγχολική νότα. Έτσι πέρασε και η μέρα αυτή, γεμάτη από συναισθήματα, γέλια αλλά και δάκρυα γιατί πρέπει να είσαι πολύ τυχερός στη ζωή σου για να έχεις κάτι που κάνει τον αποχαιρετισμό τόσο δύσκολο.
Επίλογος
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, έτσι δε λένε; Μπορεί η φράση να είναι κλισέ αλλά όπως όλα τα κλισέ αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα. Δε ξέρω τι άλλο έχει μείνει να γράψω, και όπως και να έχει είναι κάποια συναισθήματα και στιγμές που δε μπορούν να αποτυπωθούν με λέξεις σε ένα χαρτί, ίσως έτσι χάνουν και λίγο από το νοημά τους ακριβώς επειδή δε μπορείς να βρεις αρκετά δυνατά επίθετα για να τις περιγράψεις. Ευχαριστώ όλους για τις υπέροχες αυτές μέρες που αν και ήταν λίγες με δίδαξαν πράγματα που δε θα ξεχάσω ποτέ.
